Tussen Dinant en Namen kringelt de Maas noordwaarts, en vervolgt dan zijn weg naar Luik in noordoostelijke richting. Eens heeft de rivier daar het spoor getrokken waar nu de treinen ook gaan. De rivier is één langgerekte kade waarbij je je voorstelt dat het hier eens enorm druk moet zijn geweest met schepen die langs deze kade aangemeerd lagen. Nu is dat niet meer. Wel bleef het nog altijd mogelijk om mijn wandeling zo dicht mogelijk bij de rivier te lopen. In Nederland is dat vaak niet mogelijk. Bij toeval stuitte ik nu weer op een kerncentrale, bij Huy, en niet lang daarna kwam ik bij een brug met verbod wegens militair terrein. Ik zag iemand en die vertelde me dat dit terrein allang verlaten is. Het zijn nooit de gebaande paden die ik zoek, en de Maas blijkt een goede gids.
Het is in België weer een hele nieuwe beleving geweest, zoveel achtertuinen te kunnen bewonderen, en industrieel erfgoed. Het was weekend dus alles lag nu stil. Eerste kampeer beleving van het flinterdunne voorjaar.